De eerste geboorte van 2024 was die van Tille, een prachtige thuisbevalling. Op oudejaarsavond stond ik vertrekkensklaar, maar uiteindelijk werd Tille een paar dagen later geboren. Youandi schreef het geboorteverhaal van haar dochter uit, en ik mag het hier delen.


Op nieuwjaarsavond kruipen we heel vroeg in bed, iets later merk ik enkele weeën op. Ik maakte de grap nog enkele dagen geleden: “Het zou wat zijn, bevallen tijdens het vuurwerk”.

Maar 12 uur haal ik deze keer niet, ik val gewoon in slaap om na de eerste knallen van het vuurwerk wakker te worden. Ik sta op om naar het vuurwerk te kijken en ondertussen vang ik de weeën rustig op. Zou het echt een nieuwjaarskindje worden? Een hele nacht lang blijven de weeën doorgaan, heel goed uit te houden, alleen ken ik geen moment van slaap. Helaas vallen ‘s morgens de weeën weer stil.


Nieuwjaarsdag gaat voorbij en die avond krijg ik terug weeën, veel intenser dan de nacht ervoor. Zouden ze nu toch doorzetten? Maar ’s morgens merk ik dat ik een hele nacht geslapen heb. Die ochtend stuur ik ook eens een berichtje naar mijn vroedvrouw Ambre, om te laten weten hoe ik mij voel. Want ik moet eerlijk zijn, soms raak ik lichtjes in paniek en verlies ik het vertrouwen. Maar daarom heb je dan een zelfstandige vroedvrouw, dankzij haar woorden zie ik het terug volledig zitten. De rust valt over mij en ik heb er terug het volste vertrouwen in.


Die avond zijn de weeën er terug. Ik beslis om vroeg te gaan slapen, je weet toch maar nooit dat het nu eens voor echt is. Kathleen stuurt me ook nog een berichtje om te vragen hoe het intussen gaat. Op dat moment heb ik terug wat heftigere weeën, die ik zelf nog goed onder controle kan houden. We sturen nog wat verder want alweer overvalt de paniek me. Maar ook Kathleen vindt de juiste woorden waardoor ik er terug het volste vertrouwen in krijg.


Het is de derde avond met weeën. Rond middernacht worden ze veel intenser en Kathleen stelt voor om langs te komen. Ik bel de vroedvrouw, die aangeeft om toch nog wat rust te zoeken en een bad te nemen om te kijken of de weeën aanhouden. Een half uurtje later komt Kathleen aan. We beslissen om nog wat te rusten, ik kruip nog wat in bed en Kathleen kruipt met een dekentje in de zetel.


Nog geen half uur later wordt Perre wakker om te drinken. Tijdens de weeën door geef ik hem melk en valt hij terug in slaap. Ik voel dat de weeën intenser worden en beslis om terug naar beneden te gaan. Ben laat ik nog wat liggen, maar een uur later komt hij ook terug naar beneden en stel ik voor om het bevalbad klaar te maken. Rond 2u36 komen de weeën om de 3 minuten. We beslissen om terug naar de vroedvrouw te bellen en zij stelt voor om iemand te sturen. Om 3u30 komt Ambre aan. Haar wou ik er zo graag bij!


Terwijl Ambre bekijkt hoe het gaat, geeft ze me enkele tips mee om de weeën op te vangen. Kathleen stelt voor om de rebozo (een soort van lange, geweven sjaal) aan de trap te hangen. Zo kan ik me tijdens een wee laten hangen, en oja wat heeft dit geholpen! Rond 7 uur wordt Perre wakker, die is al die tijd gewoon blijven slapen. Samen met papa komt hij naar beneden. Kathleen belt mijn mama op, zodat zij zich kan ontfermen over Perre.


Intussen heb ik zeer intense weeën. Mijn lichaam geeft aan om te roepen. Ambre zegt me dat ik best laag kan brullen in plaats van hoog, en dat brullen voelt enorm goed aan. Ook Perre helpt me tussen de weeën door, want hij wil drinken. De borstvoeding tijdens de weeën zorgt er ook voor dat mijn bevalling een versnelling neemt. Na een aantal uur stelt Ambre voor om te kijken hoever we staan, om zelf de situatie te kunnen inschatten.


Vier centimeter ontsluiting. Mijn verstand neemt de bovenhand en ik geraak in paniek. Hoelang kan ik dit nog opvangen en waarom duurt het alweer zo lang.

Ambre merkt de paniek op en stelt voor om naar het ziekenhuis te vertrekken, nu we nog alle tijd hebben. Nadenken lukt niet meer zo goed en er komen veel emoties los, want ik weet zelf ook dat dit al veel te lang duurt. Maar ik kan niet de beslissing maken om naar het ziekenhuis te gaan, ik zeg helemaal niets.


Diep vanbinnen denk ik dat ik geen transfer naar het ziekenhuis meer kan maken. Ambre stelt voor om uit bad te komen en vanaf dan haalt zij echt alles uit de kan om de bevalling toch wat vooruitgang te geven. Ik leun op Ben, ik brul, ik ga achterover liggen op de zetel, ik lig met een peanut bal tussen mijn benen, …


Op het moment dat ik terug in bad ga, begin ik persweeën te krijgen. En dan zeg ik “Ik kan niet meer”. Ambre weet alweer de juiste woorden te vinden: “Je weet dat je er bijna bent als je dit zegt”. Dit geeft me weer kracht om verder te gaan. Toch vordert het niet in het bad. We beslissen om op handen en knieën in de zetel te gaan zitten. Op dat moment voel ik een enorme drang om te persen.


Het lijkt een eeuwigheid te duren tot Ambre “daar is ze” zegt. Op dat moment had ik zo gewacht, maar terwijl ik helemaal in mijn eigen bubbel zit, besef ik helemaal niet dat onze kleine meid opgevangen werd door haar allerliefste papa. Ook als ik haar in mijn handen kan nemen, moet het nog even doordringen. Daar is ze eindelijk! Het is 12u33.

’t Is Tille, zeg ik tegen mama.


Daar is ze dan eindelijk! Alleen heb ik het zelf niet helemaal door, het voelt alsof ze nog heel de weg af moet leggen. Maar dan helpt Ambre mij om haar vast te nemen. De eerste ontmoeting is voor mij heel wazig. Ik heb ook nog enorm veel pijn, het voelt aan alsof ik nog moest persen, de druk op mijn bekken blijft maar

aanhouden. Stilaan komt het besef, ze is er! Wij hebben dit hier gewoon gedaan!


De placenta moet intussen nog komen. “Gaat dat ook zo intens zijn?”, vraag ik aan Ambre. Wil je graag al dat hij komt?” “Uh ja, hij moet er toch uit ...” Ik probeer in een andere houding te liggen, maar alles voelt heel pijnlijk aan en Tille hangt nog vast aan de navelstreng. Maar plots is hij daar, zonder moeite voor te doen. De navelstreng is al helemaal wit en mag dus afgeklemd worden.


Ben is Perre in bed gaan leggen, maar ik weet dat hij de navelstreng liever niet wil doorknippen, dus vraag ik het aan mijn mama. Er wordt rustig voor Tille en mij gezorgd, het is zo gezellig! De vroedvrouwen nemen voor alles hun tijd en Tille doet het geweldig. Ze drinkt meteen heel goed aan de borst, alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Ik word op handen gedragen.


Ik wenste een thuisbevalling, één met iedereen rond mij die ik liefheb, veel bewegingsruimte en vooral één waar ik de regie zelf zou nemen. Mijn wens kwam uit, en ik wens iedereen zo een mooie bevalling toe. Ik kan niet genoeg zeggen hoe dankbaar ik ben. Iedereen zou een vroedvrouw als Ambre bij haar bevalling moeten hebben. En de beelden die Kathleen maakte, helpen om de zwarte gaten te vullen en zorgen voor blijvende mooie herinneringen.

Ik ben zo trots! Maar vooral, wij vrouwen kunnen dit! Elke bevalling loopt anders maar het is steeds met zoveel kracht!


Youandi