WACHTEN OP HET KIND
In het huis waar ik als kind woonde, stond een boek in de kast waarvan ik me de foto’s, de teksten en de geur nog herinner. Het toonde geboortefotografie nog voor de term officieel bestond.
Een paar jaar terug, nadat ik zelf mijn eerste geboorte vastlegde, dacht ik terug aan het boek en sindsdien ging ik in elke kringwinkel waar ik langskwam op zoek. Tot een collega me op een dag stuurde dat ze hem had gevonden. 
De geur van het boek ruikt muffer dan toen, maar het is vooral de inhoud die terug indruk maakt. De eerste druk dateert uit 1975, en de aanpak van geboortes veranderde op die halve eeuw gigantisch. Pasgeboren baby’s worden niet meer bij de voetjes omhoog gehouden, om maar een voorbeeld te geven. En waar een baby nu zo dicht mogelijk bij de moeder blijft (liefst met zoveel mogelijk huid-op-huidcontact), sliepen ze vroeger in een aparte kamer om, volgens de auteur, gevaarlijke bacteriën te vermijden.
Toen ik door het boek bladerde, besefte ik zo vaak hoe anders het er nu aan toe gaat, dat ik besloten heb om er een reeks van te maken. ‘Wachten op het kind’, als ode aan de Duitse fotograaf Uwe Ahrens en zijn boek ‘Geboorte’. Dus als je me de komende weken zoekt, dan zit ik in mijn muf boek 
Disclaimer ©. Citaten uit de tekst komen uit het boek ‘Geboorte’. Ik heb er alles aan gedaan om de juiste bronnen te achterhalen. Mocht je menen rechten te hebben op stukken die ik heb gepubliceerd, neem dan contact op.
1. SCHATTIGE BABY’S ZIJN VAN ALLE TIJDEN
Er zijn trends die de tijd doorstaan, zoals baby’s fotograferen op een zacht schapenvelletje. Maar waar het vastleggen op beeld van baby’s nu heel gewoon is, was het vijftig jaar geleden nog vrij nieuw. Het was een cadeautje aan jezelf als mama (en dat is het nu toch eigenlijk nog altijd). “De moderne vrouw is anders ingesteld op de geboorte dan haar moeder. Ze wenst haar vrouwelijk lot niet lijdzaam te ondergaan, maar wil de geboorte van haar kind bewust beleven. De baby’s zijn evenwel gebleven zoals ze in alle tijden waren: gewoonweg schattig.”
2. ALS DE WEEËN ZIJN BEGONNEN
Als er één ding hetzelfde is gebleven als in de jaren ’70, dan is het wel de opwinding op het moment dat de weeën beginnen:
“Arm in arm komt een koppel naar het ziekenhuis. Hij draagt een koffer, zij draagt een kind in haar vooruitgewelfde buik. Vroeg in de morgen heeft de vrouw haar man gewekt met de belangrijke woorden: ‘Ik geloof dat ik weeën heb”. Ze hebben een uurlang met het horloge in de hand op de nog aarzelende contracties gewacht en toen stond het vast: de weeën hielden aan. Het koffertje met nachtgoed, ondergoed, toiletspullen, een babypakje en wat lectuur stond intussen al een paar weken klaar in de gang. Voor de deur van de verloskamer neemt de echtgenoot afscheid, maar ongeveer een half uur later, na de eerste onderzoeken, mag ook hij de kamer binnen.”
3. MET DE VOETJES OMHOOG VS GENTLE SECTIO
In het boek staat een foto van een keizersnede waar ik met open mond naar zit te kijken.
“Om zoveel mogelijk slijm en vruchtwater uit de longen van het kind te laten lopen, houdt deze dokter het bij de voetjes vast.”
Wat een verschil met hoe het er nu aan toegaat in het operatiekwartier. De laatste jaren zijn er steeds meer ziekenhuizen die een ‘gentle sectio’ (zachte keizersnede) toepassen, waarbij de baby zo rustig mogelijk op de wereld komt. Een mama ziet haar kind dan geboren worden dankzij een transparante doek tussen haar buik en hoofd en tijdens het hechten wordt de baby al op haar borst gelegd. De gynaecoloog neemt ook de tijd om de navelstreng door te knippen, zodat de baby nog zuurstof- en ijzerrijk bloed uit de placenta krijgt. En ook tijdens het verblijf op de recovery blijft de baby bij de mama. Maar er kan nog meer: in sommige gevallen laat de gynaecoloog de baby zelf naar buiten kruipen, geduwd door het samentrekken van de baarmoeder. De eerste ademhaling verloopt daardoor heel rustig. Bij een maternal assisted gentle sectio kun je als mama je baby zelf aanpakken en bij je nemen.
4. HARTTONEN REGISTREREN
Ken je een uitwendige CTG (of voluit een cardiotocogram)? Misschien niet, maar ‘aan de monitor hangen’ zal waarschijnlijk al veel verduidelijken. Bij dit onderzoek krijg je twee elastische banden rond je buik met daaronder twee verschillende apparaten. Het bovenste, de ‘tocometer’, volgt de samentrekkingen van de baarmoeder. Het onderste, de ‘doppler’ meet de hartslag van de baby. Zowel de baarmoederactiviteit als de toestand van je baby zijn vanaf dan rechtstreeks te volgen op een monitor.
Enkele generaties terug werden harttonen in het ziekenhuis nog beluisterd via een obstetrische toeter, die de vroedvrouw op de buik van de vrouw zette. “Terwijl ze de pols van de aanstaande moeder voelt, luistert de zuster met de stopwatch in de hand naar de hartslag van de baby. De polsslag van de moeder en de hartslag van de baby moeten krachtig en regelmatig zijn en moeten de juiste snelheid hebben.”
